THY KABİN MEMURUNDAN ZEHİR ZEMBEREK

O uçaklar nasıl uçuyor biliyor musun? Sadece pilotlarla yakıtlarla hosteslerle kanatla motorla vırtla zırtla değil. Yüreklerle uçuyor. Günde 4 şehre ülkeye ' her iniş yaptığında ara' diyen annelerin söz verdirmesiyle. 'Bu bayramda da mı gelmeyeceksin?' diyen babaların sözleriyle, 'bu yılbaşında da mı olmayacaksın, doğum günümde yoksun, özel günümde yoksun, ne zaman arasam havadasın' diyen tatlı arkadaş sitemeriyle, 4 gün sonra çocuğunu görecek olan hostes annenin titrek yüreğiyle, kimi zaman sırtımızı dayadığımız, kimi zaman kargoya yüklenmiş radyoaktif maddelerin üzerimize sinen kargoya yüklenmiş radyoaktif maddelerin üzerimize sinen kanser olasılığıyla, o gün annaesi- babası- kardeşi- esi vefat edip izin alamayan sefere gelip yüzünüze gülmek zorunda olan insanüstü varlıklara günde 4 sefer 1000 kişiye hoşgeldiniz-yine bekleriz diyebilen yetenekli insanlara her zaman Tarkan’la Rihanna’yla uçmayıp askerime taş atanlarla senin adını duymaya korktuğun insanlarla, her yolcu gelmeden önce ve sonra bomba aradığımız ellerimizle, 40 yaşında emekli olacak olup 65 yaşında maaş alacak olmanın verdiği aradaki 25 yıllık kayıpla, her zaman Amerika’ya değil kritik zamanlarda stratejik bölgelere (Van, Somali, Kabil, Bağdat) senin haritada adını bilmediğin yerlere uçuyoruz arkadaşım.

Senin o 40 takla attığın türbülansta ben işimi yapmaya çalışıyorum... Bizimle uçmak ister misin? Çok mu uçtuk... Sen de uç ! Uç ki.... 2 kuruş fazla aldığımız paranın bir yerlerinde gözün olmasın . Gel bugün benim yerime sen uç, En ufak bir sallantıda , ki buna biz türbülans deriz - gözlerimin içine korkuyla bak . Ben sana ‘bir şey yok merak etme’ dercesine ‘sakin ol’ bakışı atayım. Yaptığımız tüm birikimin kanserle mücadelede yarın harcanacak olmasının nasıl bir şey olmadığını bilmeden bizim aldığımıza göz dik...

Sizin yerinize çalışacak bir dolu insan var demeye devam et, o sığ kafanla. Her birimizin mühendis, işletmeci, iktisatçı, uluslararası ilişkiler mezunu olduğumuzu bilmeden hala " o kadar para alıyorlar " demeye devam et. Her birimizin en az ingilizce konuştuğunu, İspanyolca, Fransızca, Almanca, japonca, Çince konuşanlarımızın da olduğunu bilmeden her birimize sanki aldığımızı hak etmediğimizi düşünmeye devam et... Her yıl saatlerce eğitim alıp sırf senin başına bir şey gelirse hayata tutundurmak için müdahele ettiğimizi ya da edeceğimizi bilmeden.. Uçağındaki güvenliğin biz olduğumuzu bilmeden... Hayata getirdiğin çocuğun bile ebesi olduğumuzu bilmeden... Sadece bizi garson olarak nitelendiren sen !

Sana diyecek çok şey var ama sen bizim bu saydıklarımızın hiçbirisin.. Belki de sırf bu yüzden hiçbir zaman bizim gibi olamayacaksın... Haset dolu dünyanda üç kuruşluk beyninle, köhne, sığ düşüncelerinle yaşamına devam et... Sana diyeceğim tek şey var ....." oğlum bak git " ....